Bu hafta boyunca hasta olduğum için evden çıkamadım ve Kuzey okula babasıyla gitti. Akşam da yine babası alıyordu onu kreşten. Fakat dün akşam kendimi biraz daha iyi hissettiğim hem de dışarı çıkmanın bana da iyi geleceğini düşündüğüm için, babasıyla konuştuk ve anlaştık, akşam ben gittim oğlumu almaya. Ama Kuzey beni görünce gözlerini kaydırdı ve babayı aranmaya başladı, ve babayı göremeyince de çok bozuldu. Yalnızca bozulmakla kalsa iyi, üstüne bir de bana çıkıştı 'neden sen geldin, ben babamı bekliyordum!' diye. O an nasıl hissettiğimi anlatmama gerek yok sanırım, anlamışsınızdır zaten. Zaten anlatabilecek doğru kelimeleri de seçemeyeceğim şuanda. Neyse, bu kısmını şimdilik geçelim... Kuzey babayı göremeyince büyük bir hayal kırıklığı yaşadı ve tabii ki bu hayal kırıklığının faturası da bana patladı. Öğretmeni yetişti yardımımıza, ve Kuzey'i usulca hazırladı dışarı çıkmak için. Kuzeye karşı kendimi çaresiz hissettiğim sayılı anlardan biridir dün akşam kreşte yaşadıklarımız. Ve ben eve gelene kadar sessizliğe gömüldüm kendi içimde. Ne yapmalıyım? Nasıl bir tepki vermeliyim Kuzey'e? Hiç bir şey olmamış gibi mi davranmalıyım? Zira o öyle yapmayı seçti. Beni (istemeden ve farkında olmadan) üzdüğünü anlayınca savuşturmaya çalıştı az önce olup bitenleri. Kendince beni avutmaya çalıştı sonrasında. Bense savuşturamadım incinmiş anne yüreğimi. Eve geldiğimizde bir süre daha sessizce bekledim, yemek hazırlığı yaparken. Kuzey 'seni öpebilir miyim anne?' diye yanıma geldiğinde de, ona duygularımı açıverdim:
- Ben senin babanı beklediğini bilmiyordum Kuzeycim, daha iyi hissettiğim için seni gelip almak istedim okuldan. Babayla planlarınızı bozduysam özür dilerim, ama bana o şekilde davranmana çok kırıldım.
- Ama ben babamı bekliyordum anne...
- Evet tatlım, anlıyorum. Ama benim bundan haberim yoktu.. Kötü davranman gerekmiyordu. Üzüldüm..
- Özür dilerim annecim. Bir daha öyle davranmıycam...
Sarıldık, öpüştük, gönül aldık...
Ben Kuzey'le ilişkimde hep net ve dürüst olmaya çabaladım şimdiye kadar. Kuzey henüz 3 yaşında (neredeyse) ve çoğu zaman benim bu çabamın farkında olduğunu düşünüyorum. Ve bunun ona iyi geldiğini düşünüyorum. Ama dün tereddüt ettim, bu duygumu ona açarken. Ben doğru iletişim kurmak adına konuşuyorum onunla herşeyi. Ama acaba ben bunu yaptığımı düşünürken, o ne düşünüyor? Onun tazecik beyninde ve yüreğinde benim açıkadığım duygularım nasıl bir etki yaratıyor? Çocuklarımıza karşı ağzımızdan çıkan her kelime, gösterdiğimiz her davranış öyle önemli ki! Bu küçük insanı, bugün de bir birey olduğunu unutmadan, yarına hazırlayacak...
Bu sabah onu okula ben götürdüm. Ayrılırken, 'baba gelemezse ben gelirim tatlım, tamam mı?' dedim. O da bana: 'Sen gelebilirsin bugün annecim, ben babamı dün beklemiştim, bugün beklemiyorum' dedi...
No comments:
Post a Comment