2 ay sonra Kuzeycik tam 3 yaşında olacak. Oğluşum büyüyor. Kendini büyüttü, şimdi de bir kardeş istiyor büyütmek için. Annesine yardım edecekmiş, ona mama verecekmiş, onu uyutucakmış, abilik yapıcakmış...
Okula başlayalı 7 ay oldu. Bunun 6 ayında hiç pes etmeden itiraz etti. Hergünümüz ayrı biz hüzünle başlıyor, kavuşmanın verdiği büyük sevinçle son buluyordu. Bir gün itirazdan vazgeçti. Öpüşe koklaşa vedalaştı benimle. Yanaklarım, burnum, alnım, gıdığım, hatta kafamın üstünden bile öptü beni vedalaşırken. Sonra da akşama görüşürüz annecim deyip girdi içeri... Bu kadarmış işte.. Çözdü olayı kendince...
Yılbaşından hemen önce kardeş isteğini dile getirmeye başladı, bıdık. Önce hayıflanmalar başladı: 'Offff, kardeşsiz yaşıyorum ben!', 'keske benim de bir bebeğim olsaydı!', 'anne sen bana bir bebek doğurur musun?'... Zor iş bebek bakmak dedik ama ona da çare buldu Kuzeycik: 'ben yardım ederim, abi olucam ya ben!' Haftabaşında Kuzeyin çıkışına gittiğimde kapıda beni herkes 'Banu hanım, lütfen bu çocuğa bir kardeş yapın' diye karşıladı. Okuldakileri de örgütlemiş anlaşılan. Neler anlattı bilmiyorum bile, daha fazla utanmamak için hiçbirşey sormadan oradan hızlıca uzaklaştım... Bu kadar talep var, bakıcaz artık bir hal çaresine :)...
No comments:
Post a Comment